Fibonacci
Włoski matematyk, znany jako Filius Bonacci lub Leonardo Pisano, żyjący w latach 1175-1250. W swoich pracach opisywał on system pozycyjny liczb, wyłożył też podstawy arytmetyki, zajmował się także dzieleniem i rozkładem liczb na czynniki pierwsze. W jednym z ważniejszych jego dzieł pojawiły się takie słowa jak: liczby ujemne, zero, pozycyjny system zapisu liczby, równania liniowe i kwadratowe. Zajmował się także analizą techniczną, w obrębie której stworzył pojęcie tak zwanych poziomów Fibonacciego.
Spirala Fibonacciego, złota spirala
Pitagoras
Lata życia tego greckiego filozofa i matematyka datuje się od około 572 do 497 roku przed naszą erą. Nie pozostawił on po sobie żadnego spisanego dzieła, a jego poglądy znane są z przekazów jego uczniów. Pitagoras w Krotonie założył własną szkołę o charakterze religijno-naukowym: Pitagorejczyków. Zdobył w niej bardzo duży autorytet.
Jako matematyk Pitagoras stworzył podstawy tej dziedziny jako samodzielnej dyscypliny wiedzy. Zajmował się przede wszystkim geometrią i arytmetyką. Przypisuje się mu stworzenie dwóch twierdzeń. Pierwsze o sumie kątów trójkąta i drugie, które pozwala obliczyć długość przeciwprostokątnej w trójkącie prostokątnym jako sumy kwadratów dwóch przyprostokątnych (jest to tzw. „twierdzenie Pitagorasa”). W jego szkole ważne były też rozważania nad liczbami. Pitagorejczycy jako pierwsi opisali liczby parzyste i nieparzyste. Co ciekawe, Pitagoras łączył matematykę z filozofią. Uważał, że liczba jest zasadą bytu, a całym wszechświatem rządzi idealna harmonia.
Tales
Jest to jeden z najwybitniejszych starożytnych myślicieli. Żył na przełomie VII i VI wieku przed naszą erą. Był zaangażowany w działalność polityczną, naukowo zajmował się filozofią przyrody, matematyką oraz astronomią. W tej ostatniej przewidział zaćmienie Śłońca, ale także jako pierwszy opisał gwiazdozbiór Małej Niedźwiedzicy.
W historii Tales z Miletu zapisał się jednak przede wszystkim jako twórca podstawowych twierdzeń i pojęć geometrycznych. Wprowadził do geometrii takie określenia, jak: trójkąt równoramienny, kąty przeciwległe, kąt prosty. Udowodnił, że średnica dzieli koło na dwie równe części.
Stworzył też pięć twierdzeń geometrycznych, w tym nazywane tak do dzisiaj „twierdzenie Talesa”. Mówi ono o tym, że „jeżeli ramiona kąta przecięte są prostymi równoległymi, to odcinki wyznaczone przez te proste na jednym ramieniu kąta, są proporcjonalne do odpowiednich odcinków wyznaczonych przez te proste na drugim ramieniu kąta”. Nie wprowadził jednak na to twierdzenie dowodu.
Archimedes
Żył w III wieku przed naszą erą w starożytnej Grecji, na terenie dzisiejszych Włoch. Uczył się m.in. w szkole Euklidesa w Aleksandrii. Uważa się go za najwybitniejszego matematyka starożytności i jednego z największych w dziejach.
Z racji tego że arytmetykę utrudniał nieporęczny system zapisu liczb (nie znano jeszcze algebry), Archimedes zajmował się głównie geometrią. To właśnie jej poświęcił osiem z dziesięciu zachowanych i przypisywanych mu prac matematycznych. Stworzył metodę wyznaczania środków ciężkości figur płaskich (trójkąta i trapezu). Jako pierwszy oszacował wartość liczby Pi. Starożytny uczony obliczał również powierzchnie i objętości figur i brył ograniczonych liniami krzywymi („metodą miareczkowania”). W metodzie tej posługiwał się pojęciem granicy (zdefiniowanym w XIX w.), co pozwala go uznać za prekursora rachunku nieskończonościowego.